Overgeven

Het is 5 uur 's nachts en ik voel een gedraai naast me. Ik word er wakker van, ik hoor een herkenbaar geluid, ik spring op en maak de lamp aan. Ja hoor... Mijn 2 jarige zoon begint over te geven voor de 1e keer in zijn leven! De verwarring is te zien in die grote ogen, die mij vragend aankijken. Uiteraard begin ik hem te troosten en al snel merk ik dat het gestopt is. Dan bedenk ik me, het laken van mijn bed, wat ik er vanavond schoon op had gedaan, kan de was weer in.

We gaan weer liggen en proberen verder te slapen. Mijn ogen zijn dicht, maar mij focus is op zijn ademhaling. Na 10 minuten merk ik dat zijn ademhaling veranderd. Ja bingo... Hij begint weer te spugen. Snel de lamp aan en het eerste wat hij zegt: "Beer, vies". Dat geeft niet Phyllon", zeg ik. Toch wel, snel beer schoonmaken en we gaan weer liggen. Mijn ogen zijn dit keer wagenwijd open, sluiten lukt niet meer. Ik ben te bang dat ik te laat ben als hij moet spugen. Voor ik het weet begint ronde 3! Gelukkig is het maar een klein beetje. 

We liggen op onze zij en kijken elkaar zwijgend aan. Dan ineens, tovert die kleine boef een grote lach op zijn gezicht en slaat zijn arm om mijn nek. Op mijn gezicht komt ook een grote lach tevoorschijn. Schijt dat ik niet kan slapen van bezorgdheid en schijt dat mijn bed onder kots zit, die lach, bezorgd me vlinders in mijn buik. Dit is liefde en daardoor was die kots, het dubbel en dwars waard! -M