Lindos, Rhodes, Griekenland
___
Daar gaan we dan, het vliegtuig in, op weg naar Rhodes. Met rozijntjes, boekjes, kleurtjes en de iPad binnen hand bereik gaan we de lucht in. Nu maar hopen dat het wat gaat worden, een 2 jarige peuter die 3,5 uur lang op zijn billen moet zitten.
Het ging helemaal super en eenmaal aangekomen, gaan we met onze gehuurde, witte, met airco, schakelende Nissan 'rugzak' opzoek naar het hotel. Dat schakelen is toch lastig als je altijd automaat rijdt, op die paar keer na, dat ik in de schakelende MINI van Lotte mocht rijden. Enfin, met volle toeren, letterlijk, rijden we Rhodes door. Geen snelheidsbord te vinden langs de kant van de weg, op dat ene verdwaalde bord na, waar opstaat dat je 50 moet rijden, waar ik vervolgens 80 rijdt en waar ik alsnog wordt ingehaald door 100km per uur inclusief getoeter. No, there is no time for being a softy!
Voor me stoppen auto's midden op de weg, slaan hun deur open en stappen uit. Rechts en links hebben geen voorrang, tenminste niet waar ik reed. Mensen die een zebrapad willen oversteken wachten pas tot de auto's voorbij zijn, want ook daar heb je zeker geen voorrang. Wil je ergens parkeren is dat onmogelijk. Rhodes heeft 24.000 inwoners, waarvan 12.000 in Rhodes city wonen, nou volgens mij heeft ieder individu standaard 2 auto's, al is het maar voor de lol, want de straten staan volgebouwd met auto's. Langs de weg staan borden, dat je weg gesleept wordt als je daar parkeert, vervolgens staan er meters aan auto's geparkeerd, zowel horizontaal als verticaal. Waarom op een logische manier parkeren?
Eenmaal een parkeerplek gevonden, blijkt er een stoepje voor me te zitten, waardoor ik later in het donker voor het hotel, de auto met witte nagellak kan bij kleuren. (Hopen dat mijn vader dit niet leest). Gelukkig was de vrouw in de winkel, die me de nagellak verkocht, erg vriendelijk en vond het wel slim om het zo aan te pakken.
Ik moet zeggen die Grieken zijn erg vriendelijk, nou ja, niet bij de eerste ontmoeting. Nee, bij de eerste ontmoeting zeggen ze niks en kijken je amper aan, zodra Phyllon iets zegt, zijn ze helemaal happy, en is het een 'amazing' kind en zijn wij o, zo vriendelijk. Maar zie je mensen voor de 2e keer, of je nou wel of geen kind bij je hebt, dan zijn dat in een keer je nieuwste bff's. "Hey, how are you? You doing fine? So nice to see you again". Ja tuurlijk, het gaat 'great'.
Maar eerlijk waar voor Phyllon en kinderen in het algemeen zijn ze geweldig. Wil ik wat passen, dan speelt het personeel, vliegtuigje, met Phyllon en koop ik een zonnebril, dan krijgt Phyllon er een cadeau. Zitten we op het strand, loopt er iemand met een puppy, van 21 dagen oud, mag Phyllon die knuffelen. Belachelijk natuurlijk dat er een puppy van 21 dagen op het strand is, in plaats van bij de moeder, maar dat diertje werd tenminste nog goed verzorgd. In tegenstelling tot al die berggeiten die langs een drukke weg lopen, opzoek naar eten, of de pauwen, die schooien om eten, of dat strandtentje waar je lekker je broodje zit te eten en in een keer een hond met zijn kop op schoot ligt, omdat hij ook een hapje wil, maar als hij dat niet krijgt, dat hij aan de stoel begint te eten. Gelukkig kan het ook anders, bij het hotel zaten 4 kittens die ontzettend aanhankelijk waren, doordat iedere hotel gast de kittens continue aaide en knuffelde en mensen er voor zorgde dat er steeds brokjes en water voor ze was.
Wat hebben we ook kunnen genieten op dit eiland, van het prachtige weer, op verschillende mooie stranden en hebben we ook veel rond gereden, om mooie plaatsen van het eiland te kunnen bewonderen. Phyllon heeft rond gelopen in het prachtige Lindos, veel verschillende mensen, Italianen, Grieken, Engelse, Franse en Duitse, mensen leren kennen. Phyllon heeft heerlijk gezwommen in de zee, ofterwijl WC zoals phyllon dat zegt, en kastelen gebouwd met zijn schepje en emmertje. Phyllon vond het na mijn weten, hartstikke leuk. Nu weer het vliegtuig in en weer terug naar ons koude kikkerlandje.
Schiphol, wachten tot we het vliegtuig in kunnen. In het vliegtuig
___
Lekker slapen in het grote vakantie bed. Zwemmen in de "wc"
___
Op een grote markt, met alleen maar groente en fruit! Jammmm!
___
Uitzicht over Rhodes, vanuit Filerimos
___
De mooie, met nagellak, gelakte rugzak. Zwerfdieren die we tegen kwamen
___
Doei hotel, doei auto Doei Rhodes, doei lekker weer
___
Drama vrij op het strand spelen
___
Vandaag gaan we lekker een dagje naar het strand. Voor Phyllon hebben we een emmertje, schepje, bal en nog veel meer troep meegenomen. Voor mij en m'n moeder is de zon en wat tijdschriften meer dan genoeg. Als Phyllon na al dat spelen uit zich zelf op een ligbed gaat liggen, is dat een teken dat hij hartstikke moe is. Geen probleem voor mij, kan ik mooi zelf even chillen.
Mooi niet dus, want hij wil de handdoek over hem heen, dan weer er af, dan weer anders over hem heen, dan wil hij weer spelen, dan weer liggen, en dat gaat zo maar door en door. Dacht het niet, we gaan slapen. Maar hij blijft natuurlijk niet liggen, naar veel gedoe besluit ik hem in de kinderwagen te zetten, ja wat denk je... Schreeuwt hij het hele strand bij elkaar. Ja shit, wat ga ik doen? Haal ik hem eruit en geef ik hem zijn zin, of hou ik vol en laat ik hem zien, dat ik toch wel even de regels uit maak. Ja, ik hou vol. Ik voel die ogen nog branden, van al die mensen die dachten lekker te 'relaxen' op het strand. Ja sorry, maar ik moet mijn kind even de baas zijn.
Na zo'n 15 minuten gedoe wordt Phyllon rustiger, hij wil heel graag op de strandstoel liggen om daar te gaan slapen. Prima, dat ligt ook veel lekkerder. Als hij eenmaal ligt, merk ik, dat dit toch niet het succes gaat worden waar ik op hoopte. Dan ga ik wel naast hem liggen, hij helemaal tevreden, voor zo'n 3 minuten... Hij wil eraf. Ja nou, ik heb al dat gedoe niet gehad om het nu maar te laten gaan. 'Nee Phyllon, mooi liggen blijven'. Het gillen begint weer opnieuw en mijn arm is blauw omdat hij begint te knijpen, om zijn zin te krijgen. Het liefst gil ik ook even in zijn gezicht en knijp ik hem ook in zijn arm, dan weet hij gelijk hoe het voelt, maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Dus negeren die hap!
Nee, dit gaat hem niet worden. 'Ik ga', zeg ik tegen mijn moeder. 'Ik ga wel naar de hotel kamer'. Als ik mijn jurk aan doe en wil gaan, springt Phyllon al in de kinderwagen 'mag ik mee?' Oké, ik ga het anders doen, mijn laatste optie. Tussen onze strandstoelen en het water in, liggen van die planken waar je makkelijk over heen kan lopen. Ik besluit daar heen en weer te gaan rijden, tot dat Phyllon in slaap valt.
Het is 25,5 meter (ja dat heb ik geteld) en dan draai ik weer om en loop weer 25,5 meter terug en dat blijf ik herhalen... Zo'n 33x tot dat ik denk dat Phyllon echt in coma is. Als ik stop, wordt hij weer wakker. Dan nog maar even verder lopen... Ondertussen zijn er meiden foto's van zichzelf aan het maken, liggend op de grond in de meest vreemde poses, zijn er al zo'n 3 windsurfers flink onderuit gegaan en aangespoeld, kijkt dat ene stelletje me continu aan als ik bij hun in de buurt ben en is mijn jurkje al zo'n 20x afgezakt. Als ik dan 45,5 keer (en ook dat heb ik geteld, ja..) heen en weer ben gelopen, is hij dan eindelijk echt in slaap gevallen en kan ik eindelijk op mijn strandstoel liggen om te relaxen.
Het wandelden begint
___
Yes! Hij ligt eindelijk te slapen
___
En daarna weer vrolijk wakker geworden. Het was een drama, maar gelukkig goed afgelopen!
___
Terwijl ik lekker aan het bruinbakken ben in de zon, lig ik omringt met kleffe tortel duifjes, topless vrouwen, zowel jong als oud en oude mannen met 3 sprietjes op hun hoofd, met een zwembroek aan uit jaar 1920 en niet te vergeten, dikke witte sokken. Iedereen probeert lekker buin te worden, zowel de mensen die pal in de zon liggen maar ook de mensen die onder hun parasol schuilen omdat hun lichaamje de hitte niet aan kan.
Ondertussen lopen er zon gebruinde mannentjes over het strand met de 'echte' Louis Vuitton, Gucci en Prada, tassen, riemen en zonnebrillen, maar dan... nep. Vervolgens hoor ik een oude, iets wat te dikke man zijn longen uit zijn lijf schreeuwen: 'Fresh Fruit, Watermelon, banana, apple, nectar...
Nadat we watermeloen naar binnen hebben gewerkt, komt er een klein, iel, niet Engels sprekende Thaise mevrouwtje naar me toe lopen, vragen of ik een massage wil. Ik kon de verleiding niet weerstaan, dus kom maar op. Onder gesmeerd met olie worden de ellebogen in mijn lichaam geprikt, word ik geslagen en geknepen, maar desondanks die mishandeling, moet ik toegeven, het was hartstikke ontspannen.
Toen ik klaar was en weer op mijn eigen strandstoel wilde gaan liggen, had Phyllon het briljante idee om zijn schepje vol stenen en zand de lucht in te gooien. De wind stond precies de goeie kant op... Juist, mijn kant. Daar zat alles dan, vast geplakt op mijn beoliede lichaam. Aangezien ik de prachtige blauwe zee aan mijn voeten heb liggen, spring ik daar maar snel in en Phyllon erbij!
Kalithea beach
___
Vervolgens gaat Phyllon ook nog even alleen
____
___
Zo eerst een lijst maken voor Phyllon, wat ik allemaal moet meenemen en daarna een lijst voor mezelf. Zodra alles gepakt is, en we helemaal klaar zijn voor vetrek, doe ik nog een laatste check ronde.
Heb ik alles van mijn lijstjes? Ja, check. Paspoorten? Check. Luiers, speelgoed en rozijntjes voor in het vliegtuig? Check. Alles in de auto laden en op naar Schiphol. Opa uitzwaaien, 'doei opa, tot over 2 weken'.
Zes uur in de rij staan om de koffers af te geven, door de douane en betast worden door de beveiligers en vervolgens... Shoppen. Om 1500 uur verzamelen bij de gate en dan schiet het me te binnen... Ik ben iets 'heel, heel' belangrijks vergeten mee te nemen. 'Beer'. Phyllon's knuffel waar hij iedere nacht mee slaapt! Ja, hoor... Heb ik dat. Hoe kan ik beer nu vergeten? Ja, hij moest er vannacht nog mee slapen en toen Phyllon, beer vanochtend in bed gooide, toen dacht ik nog: 'niet vergeten'! Maar beer stond niet op mijn lijstje.
Phyllon heeft nog niets door, nu maar hopen dat het vanavond gaat mee vallen, als hij naar bed moet. Dat wordt duimen!
Beer, die nu eenzaam in bed ligt, thuis
___
Het ledikant, waar hij vast kwam te zitten met zijn armpje
Op 2 jarige leeftijd stapt de peuter over van een ledikant naar een peuterbed. Dit omdat ze groot worden, omdat ze anders over het ledikant gaan klimmen en gewoon omdat het leuk is. Toch heeft een ledikant zo zijn voordelen, want je peuter kan er niet zomaar uitlopen, en laten we wel zijn, het is bloed irritant, een kind dat zijn bed uitstapt, de deur open maakt en dan roept: 'Mama, kom eens'. Vervolgens kun je hem terug leggen en dan begint het weer van voor af aan. Nee, daar zit ik niet op te wachten bovendien kan hij zijn ledikant niet uitrollen en een bed wel. Toch zegt iedereen tegen mij dat ik echt een ander bed voor Phyllon moet kopen, die nog steeds een ledikant heeft, 'Want voor je het weet klimt hij er over heen hoor'.
Phyllon is nu ruim 2 jaar en hij heeft zelfs nog nooit een poging tot, uit bed klimmen, gedaan. Het scheelt dat Phyllon makkelijk gaat slapen en ik haal hem er meteen uit als hij wakker wordt. In principe dus geen reden om te gaan klimmen en voor mij een goede reden om dit bed nog aan te houden.
Vanochtend werd Phyllon wakker en ik hoorde hem huilen. Ik liep snel naar zijn kamer toe en wat bleek, hij zat met zijn arm vast tussen de spijlen van zijn bed. Ik probeerde zo voorzichtig mogelijk zijn armpje er tussen uit te krijgen, maar het zat ontzettend stevig vast, alsof het vast gelijmd was. Na een paar seconde mieren, kreeg ik zijn armpje er tussen uit en hij had een vrij grote, rode afdruk in dat kleine mollige armpje van hem staan. Het was zo zielig, hij kon zijn armpje bijna niet meer strekken en hij was ontzettend verdrietig. Dit was voor mij de reden om regelrecht een nieuw bed aan te schaffen.
Op naar Babypark. Een super mooie grote winkel, waar de hele boven verdieping vol staat met peuter, kleuter & junior bedden. We hebben ieder bed bekeken en Phyllon heeft overal op geklommen en in gelegen. Ieder bed is getest. Tuurlijk vond Phyllon zo'n hoog bed, zo'n soort van hut, helemaal te gek. Maar hij is pas 2, als hij er uit rolt.. Dan ligt ie meteen drie verdiepingen lager. Dat gaat hem niet worden. Ik vond een hartstikke leuk kleuterbed 70 x 150. Aan de zijkant 2 deurtjes, als ik die 's avonds dicht doe, dan kan ie er ook niet uitrollen. Maar het is wel laag genoeg om er zo uit te kunnen lopen, zonder de hele Grand Canyon te moeten beklimmen.
Inpakken wegwezen, dacht ik zo. Nou mooi niet, er komt nog een matras bij... 'Wil je die ene met die vering dicht bij elkaar of die, met die veringen uit elkaar?', vraag de verkoper, als of het de normaalste zaak van de wereld is. 'Uh..' Hoor ik mezelf vragend zeggen, 'doe maar die ene, met die veringen uit elkaar, denk ik'. Zal vast wel goed zijn. 'En wil je een enkeldekbed of een 4 seizoenen dekbed?' Phyllon slaapt nu nog steeds met een deken, dus een enkeldekbed lijkt me voldoende. 'Ja, lijkt me ook', hoor ik de verkoper zeggen. Ja, het zal allemaal wel. Een paar honderd ballen verder heb ik alles wat we nodig hebben. 'Waar kunnen we het ophalen?', vraag ik. 'Het wordt volgende week dinsdag bezorgd'. Dat is dan een tegenvaller.. Dat wordt dus een week wachten... Nu maar hopen dat de armpjes binnenboord blijven.. -M
Phyllon's kleine armpje nadat hij vast zat in zijn ledikant
Babypark Kesteren, waar we heel leuk hebben geshopt, voor zijn bed - Batterijenweg 19
Phyllon's nieuwe bed, waar we nog even op moeten wachten
Eindresultaat na een middag shoppen bij de Kids Foot Locker
Kalverstraat 103, Amsterdam
Het is algemeen bekend dat vrouwen een schoenen tic hebben. Zo heeft mijn tante volgens mij al een kleine 100 paar schoenen. Wat zou ik graag eens in haar kast willen rond snuffelen. Maar toch... er zijn ook zeker uitzonderingen, waarvan ik zelf. Want zoveel schoenen heb ik niet. Tenzij het op Phyllon aankomt. Sinds ik Phyllon heb, heb ik gemerkt dat ik ook een schoenen tic heb, voor hem... Phyllon heeft dan ook meer paar schoenen, dan ik zelf. Dat maakt me dan toch echt bewust, dat ik moet geloven aan die beruchte schoenen tic, ook al is die niet voor mezelf.
Voor dat hij kon lopen begon het met de All Stars babyschoentjes en de havaianas baby slippertjes. Hij had alle kleuren en maten. Zodra hij zijn echte 1e paar schoenen kreeg, dacht ik dat het wel klaar zou zijn. Nou, mooi niet dus. Inmiddels zijn we al bijna een jaar verder en ook 11 paar schoenen verder... Maar hallo, er zijn ook zoveel leuke schoenen.
Zijn 1e paar waren stoere Timberlands. Toen een paar Uggs voor de winter, toen dat 'andere' model Timberlands. Oh die All Stars zijn ook leuk, zo in het voorjaar. Even shoppen bij de Zara, oh dat zijn leuke schoenen, helemaal niet duur. 'Het kaartje hang er inmidels nog aan'. Toen, zo rond zijn verjaardag, zag ik Nike Air Max. Dat kan die dan mooi op zijn verjaardag dragen. Maar toen... kwam 'Tante Annie' en toen ging het allemaal mis!
Tante Annie had als verjaardagscadeau de meest stoere, maar schattigste schoentjes ooit gekocht: Nike Rosch Run. Ik was opslag verliefd. 'Ja', verteld ze heel enthousiast. 'In Amsterdam zit een Foot Locker voor kids, is zo leuk'. Nou je kunt het wel raden... Daar moet ik dan echt een keer een kijkje gaan nemen. Nou daar ga ik dan, naar een Foot Locker voor ieneie mienie mensjes! Wat leuk. Alle stoere sportschoenen staan er, Nike en Adidas kleding en zelfs leuke petten voor die kleintjes. Ik heb wel een uur rond gekeken volgens mij. Natuurlijk ging ik naar huis met een paar Vans, die had hij namelijk nog niet.
Jop, mijn broer, was naar Schotland geweest en had een cadeautje voor Phyllon meegenomen... Ja hoor, schoenen! Zo, dagje shoppen in Den Bosch, ja dan moet ik toch echt even langs piccolino, die ontzettend leuke kinderschoenenwinkel. Uiteraard vertrekken we met een paar Puma's, ook die zit nog niet in ons assortiment.
Ik was laatst toevallig weer eens in Amsterdam met Anne, of terwijl Tante Annie, en we konden de Kids Foot Locker niet ontlopen. Ik zag een heel leuk paar Adidas staan. Je kunt raden... Die zijn uiteraard mee naar huis gegaan, bovendien 'hij had nog geen Adidas'. Dat snap je toch wel? -M
Phyllon's schoenen verzameling, op dit moment...
Zijn 1e paar schoenen: Timberlands / Zijn nieuwste aanwinst Adidas ZX Flux
Daar staan we dan in het tijdschrift: "Ouders van nu"
Ik had het gevoel dat ik mijn eetpatroon moest veranderen. Ik at een heleboel snoep, want hoeveel suiker er ook in gaat, er komt toch geen grammetje bij. Dus waarom zou ik me druk maken over wat ik eet.. Maar ik was vaak moe en iedere paar uur had ik suiker nodig. Een cola, zak M&M's, noem het maar op. Dat moest veranderen! Maar hoe ga ik dat doen? Ik besloot te stoppen met suiker, het is per slot van rekening de grootste verslaving die er is.
Dat is lastig zeg, overal, maar dan ook overal, zit suiker in. Op naar de natuurwinkel en daar suikervrije chocoladepasta, sap, nootjes en nog veel meer inslaan. Suikervrije recepten online opgezocht, zodat ik zelf lekkere dingen kan maken, zonder suiker. Het is even zoeken en doen, maar na een aantal weken is het me gelukt hoor. Ik weet inmiddels waar wel en geen suikers in zitten. Welke boter en broodjes ik moet pakken en welke drankjes en chocolade ik moet laten staan. In plaats van een doos autodrop om 16.00 uur, maak ik nu mijn eigen smoothies. Bosbessen, banaan, sinaasappel, yoghurt, chiazaad, macapoeder en na het mixen leg ik nog wat gojibessen boven op. Ja inderdaad, die laatste 3 dingen gaan er ook in, of terwijl 'superfood'. Superfood is helemaal hot op het moment, van de buurvrouw tot aan Patty Brard.
Chiazaad bijvoorbeeld, blijkt 8x meer omega te bevatten dan zalm, 7x meer vitamine C dan sinaasappels, 5x meer calcium dan melk, bevat 20% eiwit en nog meer... Het helpt: verminderen van ontstekingen, cognitieve prestaties te verbeteren en hoog cholesterol te verminderen. Het is rijk aan antioxidanten, die helpen het lichaam beschermen tegen vrije radicalen, veroudering en kanker. Je mag maximaal 15 gram, per dag. Maar dan heb je ook wat!
Ik ben van alles gaan maken en gaan gebruiken, ik kan je zeggen, de eerste twee maanden waren verschrikkelijk, zo zonder suiker. Ik moest echt af kicken zeg! Mijn lichaam is al jaren al die suikers gewend, geen chiazaad. Ik kreeg hoofdpijn, buikpijn, voelde me rot. Maar 2 maanden later begon ik me ineens veel beter te voelen. Ik werd vrolijker, mijn hoofd- en buikpijn ging weg, mijn huid werd mooier. Ik voelde me goed! Sinds 1 februari eet ik gezonder, ik geniet meer van gezond eten en de smoothies zijn heerlijk en zelfs Phyllon is er gek op! We drinken iedere dag een 'Moothie' zoals Phyllon dat zegt.
Zijn koekjes zijn ook suikervrij en ook die vind hij heerlijk. En weetje waarom? Hij is al die suikers niet gewend, voor hem is zijn suikervrije koekje, zoals een chocolade reep voor een ander is. Tuurlijk mis ik die Milka chocolade, maar nu eet ik suikervrije chocolade en die is ook heel lekker. Op een verjaardag eet ik gewoon een stuk taart en als ik naar Amsterdam ga, dan ga ik ook even langs bij Petit Gateau, maar verder eet ik gewoon suikervrij. Maar begrijp me niet verkeerd, ik leef niet alleen op superfood en smoothies, maar ik heb ze wel toegevoegd in mijn nieuwe suikervrije eetpatroon. Ik ben fitter, gezonder en voel me beter, dus ik wil niet meer terug! -M
Een van onze groene Smoothies: 'Banaan, Sinaasappels, Spinazie, Yoghurt, Chiazaad'
Deze foto is genomen bij Conceptstore 'Make My Day', waar je heel leuk en heerlijk 'gezond' kan eten en drinken bij 'LOUIS'. Ondertussen kun je ook nog eens winkelen en je haar verzorgen. - Stikke Hezelstraat 65, Nijmegen
PAS OP: deze foto bevat Suiker! Maar ik geef toe... als ik naar Amsterdam ga, dan eet ik stiekem deze heerlijke gebakjes bij 'Petit Gateau'. Ik eet er uiteraard wel maar eentje! - Haarlemmerstraat 80, Amsterdam
Het is een wereldwijde hype. Bekend en onbekend, gooit een bak ijswater over zich heen. En toen we dachten dat het al een heel eind over was, die hype, kwam er een nieuwe lading aan bod. Ik was ook iemand van die nieuwe lading, tuurlijk moet ik wel mee doen. Je kan niet meer achter blijven. Dus Phyllon ook niet... toch? Nee, en daarom nomineer ik Phyllon.
Nadat Phyllon een boel filmpjes van andere heeft gezien en nadat hij het mij daadwerkelijk zag doen, wilde hij de challenge zelfs graag doen. Ook Phyllon nomineert eerst wat belangrijke mensen. Zoals zijn Amerikaanse Peetoom Ken (vandaar het Engelse deel), zijn lieve Tante Annie en zijn super leuke nicht Rosan! Nadat gedaan te hebben, komt het water gedeelte. Ik heb maar een beetje water in de emmer gedaan, een beetje ijs er bij gegooid en daar gaat ie dan... Ja ja ja! Wat deed hij het goed, hij was heel even verrast maar eigenlijk vond hij het hartstikke leuk.
Inmiddels wilt hij ieder filmje dat voorbij komt, van begin tot eind zien. Hij vind het geweldig. En als hij hier over een paar jaar op terug kijkt, dan kan ik hem ook duideijk uitleggen waar hij dit precies voor heeft gedaaan. Natuurlijk zijn er ook beelden van Phyllon...
Maar voordat het filmpje komt, wil ik eerst even aandacht vragen voor de KWF Kanker bestrijding. Voor deze ziekte vragen wij mensen geld te doneren. Tussen 1 en 6 september komen ze gewoon langs de deuren, om een donatie te kunnen doen. Juist voor deze ziekte vragen wij veel aandacht en dat is nog warmer en makkelijker ook!
Bij deze Phyllon's Ice Bucket Challenge
Het is 5 uur 's nachts en ik voel een gedraai naast me. Ik word er wakker van, ik hoor een herkenbaar geluid, ik spring op en maak de lamp aan. Ja hoor... Mijn 2 jarige zoon begint over te geven voor de 1e keer in zijn leven! De verwarring is te zien in die grote ogen, die mij vragend aankijken. Uiteraard begin ik hem te troosten en al snel merk ik dat het gestopt is. Dan bedenk ik me, het laken van mijn bed, wat ik er vanavond schoon op had gedaan, kan de was weer in.
We gaan weer liggen en proberen verder te slapen. Mijn ogen zijn dicht, maar mij focus is op zijn ademhaling. Na 10 minuten merk ik dat zijn ademhaling veranderd. Ja bingo... Hij begint weer te spugen. Snel de lamp aan en het eerste wat hij zegt: "Beer, vies". Dat geeft niet Phyllon", zeg ik. Toch wel, snel beer schoonmaken en we gaan weer liggen. Mijn ogen zijn dit keer wagenwijd open, sluiten lukt niet meer. Ik ben te bang dat ik te laat ben als hij moet spugen. Voor ik het weet begint ronde 3! Gelukkig is het maar een klein beetje.
We liggen op onze zij en kijken elkaar zwijgend aan. Dan ineens, tovert die kleine boef een grote lach op zijn gezicht en slaat zijn arm om mijn nek. Op mijn gezicht komt ook een grote lach tevoorschijn. Schijt dat ik niet kan slapen van bezorgdheid en schijt dat mijn bed onder kots zit, die lach, bezorgd me vlinders in mijn buik. Dit is liefde en daardoor was die kots, het dubbel en dwars waard! -M
Laat ik ons, in deze eerste blog, eens voorstellen!
Ik ben Maxime, 24 jaar, alleenstaande moeder van een 2 jarige zoon: Phyllon. Ik raakte onverwachts zwanger, maar het was meteen heel erg welkom. Welke moeder die onverwachts zwanger raakte, heeft die zin niet gezegd? Lekker afgezaagd! Toch is het zeker waar. Toen ik een zwangerschapstest deed en er 2 streepjes tevoorschijn kwamen, was ik erg verbaasd, maar tegelijkertijd heel enthousiast! Mijn keus was dan ook snel gemaakt: “ik houd mijn baby”. Na alles geregeld te hebben, kwam er een paar maanden later een mega baby uit, ruim 8,5 pond, nou dat was te voelen hoor, daar beneden. Maar wat was hij mooi. Ook dat afgezaagde zinnetje heeft iedere moeder gezegd. Toch, zeker waar!
Het is waar wat ze zeggen, de tijd vliegt voorbij. Er is zoveel gebeurd in die afgelopen 2 jaar. Hij is gaan zitten, staan, kruipen, lopen, rennen en dansen. Hij ging van melk, naar fruit en groente hapjes en inmiddels zit hij alweer ruim een jaar aan vast voedsel. We hebben zoveel meegemaakt en als mensen mij vragen hoe ik ‘dit of dat’ heb gedaan, dan weet ik het vaak niet meer. Ik besluit alles op te schrijven en meteen online te zetten!
-xx- mamamax